«Տասներկու աթոռը» (1927 թ.) վեպը գրվել է գրեթե մեկ դար առաջ, բայց կարծես թե բոլորովին վերջերս է գրված: Նրա հետ երկխոսում են նույնիսկ նրանք, ովքեր ոչ մի էջ չեն կարդացել վեպից բոլորը, ու ոչ մի ֆիլմն են դիտել: Օստապ Բենդերը դարձել է հայտնի անուն, և նույնիսկ նրա հուշարձաններն են կանգնեցվում: Պատմությունն այն մասին է, թե ինչպես են Բենդերը իր «գործընկեր» Կիսա Վորոբյանինովի հետ փորձում գտնել կահույքի հավաքածուի 12 աթոռներից մեկում թաքնված մադամ Պետուխովայի ադամանդները։ Վեպը վերահրատարակվել է ավելի քան 200 անգամ, այն թարգմանվել է բազմաթիվ լեզուներով, թեև և բավականին դժվար է փոխանցել այն հումորը, որով գերհագեցած է ամեն իմաստով զարմանալի այս գիրքը։ Ներսես Աթաբեկյանին հաջողվել է լավագույնս ներկայացնել վեպի լեզուն և պահպանել բնագրային ճշգրտությունը: